«Mεταξύ του φωτός και της σκιάς» Τα τελευταία λόγια του Subcomandante Marcos

Στις 2 Μαϊου 2014, στην ζαπατιστική περιοχή της La Realidad, στην Τσιάπας του Μεξικού, η ομάδα CIOAC-Histórica [με τη συμμετοχή του Πράσινου Οικολογικού Κόμματος και του Κόμματος Εθνικής Δράσης (PAN)], σχεδίασαν και εκτέλεσαν μία παραστρατιωτική επίθεση σε άοπλους ζαπατίστες πολίτες. Το αυτόνομο Ζαπατιστικό σχολείο και η κλινική καταστράφηκαν, 15 άτομα τραυματίστηκαν σε ενέδρα και ο Jose Luis Solis Lopez (Galeano), δάσκαλος του Ζαπατιστικού Μικρού Σχολείου, δολοφονήθηκε. Τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης παραποίησαν την επίθεση στους Ζαπατίστας παρουσιάζοντας την ως εσωτερική σύγκρουση της κοινότητας, ενώ στην πραγματικότητα πρόκειται για το αποτέλεσμα μίας μακροπρόθεσμης στρατηγικής που προωθεί η Μεξικανική κυβέρνηση ενάντια στην εξέγερση.

Το κείμενο που ακολουθεί διαβάστηκε από τον Μάρκος το Σάββατο 25 Μαϊου ημέρα μνήμης για τον Γκαλεάνο, μέρα που είχαν ανακοινώσει οι Ζαπατίστας, και είχαν προσκαλέσει εναλλακτικά μέσα ενημέρωσης και ανθρώπους να παραβρεθούν ώστε να ενημερωθούν για τις εξελίξεις σχετικά με την επίθεση και τα σχέδια του Ζαπατιστικού Στρατού.

«Mεταξύ του φωτός και της σκιάς» Τα τελευταία λόγια του Subcomandante Marcos

Σήμερα το πρωί , στο τέλος του αφιερώματος  για τον σύντροφο Γκαλεάνο , πάνω από τρεις χιλιάδες Ζαπατίστας των βάσεων στήριξης και των αγωνιστών , μαζί με περίπου χίλια μέλη της Έκτης , άκουσαν τα « τελευταία δημόσια λόγια» του  Εξεγερμένου Marcos του EZLN . Έξι ηγέτες της Μυστικής Επαναστατικής Επιτροπής Ιθαγενών , μαζί με τον Moisés και τον  Μάρκος , ανέβηκαν στη σκηνή . Παρακάτω περιλαμβάνονται μερικά κομμάτια από τα πέντε μέρη της επιστολής του Μάρκος » .

1 . Μια δύσκολη απόφαση

« Η μάχη για την ανθρωπότητα και ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό ήταν και είναι δική μας, αλλά και πολλών άλλων από τα χαμηλά στρώματα .Ενάντια στον θάνατο , απαιτούμε τη ζωή,  ενάντια  στη σιωπή , τα λόγια και τον σεβασμό, ενάντια στην αμνησία, την μνήμη, ενάντια στην ταπείνωση και την περιφρόνηση , την αξιοπρέπεια,  ενάντια στην καταπίεση , την εξέγερση, ενάντια στη σκλαβιά , την ελευθερία, ενάντια στην επιβολή , την δημοκρατία, ενάντια στο έγκλημα, την δικαιοσύνη .

Ο πόλεμος που διεξάγουμε μας έδωσε το προνόμιο να ακουστούμε, από γενναιόδωρα αυτιά και καρδιές που βρίσκονται κοντά ή και μακριά.  Υπήρχε άγνοια και αδιαφορία και εξακολουθεί να υπάρχει, όμως καταφέραμε να προσελκύσουμε  την προσοχή αρκετών . Στη συνέχεια , έπρεπε να ανταποκριθούμε σε ένα αποφασιστικής σημασίας ερώτημα : « ποιο θα είναι το επόμενο βήμα;»

Το να σκοτώσουμε ή να πεθάνουμε έμοιαζε η μόνη μοίρα μας .

Έπρεπε να ξαναχτίσουμε το μονοπάτι της ζωής, να χτίσουμε ό,τι αυτοί που βρίσκονται από πάνω είχαν καταστρέψει και συνεχίζουν να καταστρέφουν  - την πορεία όχι μόνο των αυτόχθονων κοινοτήτων , αλλά και των εργαζομένων, των σπουδαστών , των εκπαιδευτικών , των νέων, και των αγροτών . Πάνω στο γεγονός ότι υπάρχουν διαφορές τόσο σε όσους είναι πάνω όσο και σε αυτούς που βρίσκονται από κάτω και αυτές  οι διαφορές  διώκονται και τιμωρούνται . Εμείς έπρεπε είτε να θυσιάσουμε το αίμα μας για την πορεία προς την εξουσία δίνοντας απλώς την ηγεσία σε άλλους, ή να στρέψουμε τις καρδιές και τα μάτιά μας στους ανθρώπους που είμαστε –τους ιθαγενείς που προστατεύουν τη Γη και τη μνήμη  .

Το δίλημμα μας δεν ήταν ανάμεσα στο να διαπραγματευτούμε ή να πολεμήσουμε, αλλά ανάμεσα στον θάνατο και την ζωή.
Εμείς επιλέξαμε να χτίσουμε ζωή , αλλά στη μέση ενός πολέμου – που δεν ήταν λιγότερο θανατηφόρος .

Οι νεκροί είναι όλοι εδώ , αλλά τώρα για να ζήσουν .

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία, ότι κάποιοι  πιστεύουν, πως κάναμε λάθος με την επιλογή μας αυτή – ότι δηλαδή ένας στρατός δεν μπορεί και δεν πρέπει να προσπαθεί να επιβάλλει την ειρήνη . Με πολλούς τρόπους , η σκέψη αυτή είναι σωστή , αλλά ο κύριος λόγος για την επιλογή μας ήταν και είναι , το γεγονός ότι με μάχες , θα καταλήγαμε να εξαφανιστούμε.  Ίσως κάναμε  λάθος με την επιλογή να καλλιεργήσουμε τη ζωή αντί να υμνούμε τον θάνατο .
Αλλά κάναμε αυτή την επιλογή κοιτάζοντας ο ένας τον άλλο και ακούγοντας ο ένας τον άλλο – βάση της συλλογικότητας που είμαστε . Εμείς επιλέξαμε εξέγερση . Με άλλα λόγια, εμείς επιλέξαμε τη ζωή.

Γνωρίζαμε και γνωρίζουμε ότι ο θάνατος είναι απαραίτητος , ώστε να υπάρξει η ζωή , και ότι , για να ζήσουμε, πρέπει να πεθάνουμε.»

  2 . Παράλειψη

” Είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι είκοσι χρόνια μετά ότι το « τίποτα για μας » , η φράση αυτή αποδείχθηκε όχι απλώς μια καλή φράση για πανό και τραγούδια , αλλά μια πραγματικότητα – La Realidad .

Αν η συνέπεια είναι αποτυχία , τότε η ασυνέπεια είναι ο δρόμος προς την επιτυχία – η διαδρομή προς την εξουσία . Αλλά δεν θέλουμε να πάμε εκεί . Δεν μας ενδιαφέρει . Μέσα σε αυτές τις παραμέτρους , προτιμούμε να αποτύχουμε παρά να νικήσουμε . “

3 . Το μεταβαλλόμενο πρόσωπο του EZLN
” Σε αυτά τα είκοσι χρόνια, έχουν υπάρξει πολλές, πολύπλοκες αλλαγές εντός του EZLN . Ορισμένοι σχολιαστές έχουν απλώς αναφερθει στην εμφανή αλλαγή – εκείνη των γενεών  - και το γεγονός ότι εκείνοι που ήταν μικροί ή αγέννητοι, όταν ξεκίνησε η εξέγερση παλεύουν σήμερα και οδηγούν την αντίσταση . Ορισμένοι « φιλομαθείς » σχολιαστές , πάντως , δεν έχουν αναφερθεί στις άλλες αλλαγές : την αλλαγή από την πολυμαθή μεσαία τάξη στους αυτόχθονες αγρότες,  από την φυλή μιγάδων σε καθαρούς ιθαγενείς  και – το πιο σημαντικό – από την επαναστατική πρωτοπορία στην δημιουργία συλλογικών κανόνων.

Η λατρεία του ατόμου βρίσκεται σε τέτοια πρωτοπορία από τους πιο ακραίους φανατικούς οπαδούς της … – σε μια μορφή αριστερής πολιτικής με ρατσισμό,  που ισχυρίζεται ότι είναι επαναστατική . Ο EZLN δεν είναι ένα τίποτα από αυτά , για το λόγο αυτό , δεν μπορεί ο καθένας να είναι ένας Ζαπατίστας .

Από την μεταφορά της εξουσίας από τα ψηλά στα χαμηλά στρώματα, από την επαγγελματική πολιτική στην καθημερινή πολιτική,  από τους ηγέτες στους ανθρώπους,  από την περιθωριοποίηση των φύλων, στην άμεση συμμετοχή των γυναικών ,από την υποτίμηση των διαφορετικών ατόμων στον εορτασμό των διαφορών ” .

  4. Ένα διαφορετικό Ολόγραμμα : Τι δεν θα αποτελεί.

” Το πρωί της 1^ης  Ιανουαρίου του 1994 , ένας στρατός  γιγάντων – ή αυτόχθονων ανταρτών – συγκλόνισαν τον κόσμο με τα βήματα τους, όταν κατέβηκαν στις πόλεις [ της Τσιάπας ] . Λίγες μέρες αργότερα , με το αίμα των νεκρών μας, ακόμα στους δρόμους , συνειδητοποιήσαμε ότι εκείνοι στο εξωτερικό δεν μας βλέπουν. Έχοντας συνηθίσει να κοιτούν αφ’υψηλού τις κοινότητες των ιθαγενών, δεν κοίταξαν πάνω για να μας δουν,  έχοντας συνηθίσει να μας βλέπουν να ταπεινώνομαστε , οι καρδιές τους δεν καταλάβαιναν την αξιοπρεπή εξέγερση μας . Αντ ‘αυτού, επικεντρώνονταν μόνο στα πρόσωπα μας ως μιγάδες, το πρόσωπο του μιγά που θα μπορούσαν να δουν όταν φοράει κουκούλα. Οι αρχηγοί μας τότε είπαν  : « βλέπουν μόνο τα πράγματα που είναι σύμφωνα με το δικό τους επίπεδο , όσο ασήμαντα κι αν είναι . Ας βάλουμε κάποιον στο επίπεδο τους, έτσι ώστε να μπορούν να τον δουν και , μέσω αυτού , να μπορούν να δουν και μας.

Και έτσι ξεκίνησε ένας σύνθετος ελιγμός της απόσπασης της προσοχής : ένα μαγικό τέχνασμα που ήταν φοβερό και θαυμάσιο, μια κατεργάρικη κίνηση που ταιριάζει στην ιθαγένικη καρδιά μας. Η εγχώρια  σοφία των ιθαγενών προκάλεσε τον μοντέρνο κόσμο, σε ένα από τα προπύργια της – τα μέσα μαζικής ενημέρωσης . Η κατασκευή της προσωπικότητας που ονομάζεται Μάρκος είχε αρχίσει .

Χρειαζόμασταν χρόνο για να τους εαυτούς μας και να βρούμε ανθρώπους ικανούς να μας δουν για αυτό που είμαστε . Χρειαζόμασταν χρόνο για να βρούμε τους ανθρώπους που θα μπορούσαν να μας δουν όχι από πάνω, αλλά από κάτω,  άνθρωπους που θα μπορούσαν να μας κοιτάξουν στα μάτια με ενσυναίσθηση .

… Σας είπα ότι τότε ξεκίνησε η κατασκευή της προσωπικότητας . Αν μου επιτρέπετε να καθορίσω την προσωπικότητα Marcos , θα ήθελα να πω χωρίς δισταγμό ότι ήταν μια μεγάλη μεταμφίεση .

Είχαμε ξεκινήσει αρκετές πρωτοβουλίες για να βρούμε αυτιά συμπαθή να μας ακούσουν – να βρούμε άλλους σαν κι εμάς και διαφορετικούς από εμάς – ,να βρούμε τα βλέμματα και την προσοχή που χρειάζεται και μας αξίζει και αποτυχγάναμε κάθε φορά . Και ήταν έτσι μέχρι την Έκτη Διακήρυξη της Ζούγκλας Λακαντόνα – η πιο τολμηρή  από τις πρωτοβουλίες που είχαμε ξεκινήσει ποτέ – τελικά μας έφερε σε επαφή με ανθρώπους που μας κοίταξαν στα μάτια, μας χαιρέτισαν και μας αγκάλιασαν.
Μέσα στο κίνημα , η πρόοδος των ανθρώπων ήταν εντυπωσιακή . Και αυτός είναι ο λόγος που ξεκινήσαμε το μάθημα « Ελευθερία Σύμφωνα με τους Ζαπατίστας ” . Συνειδητοποιήσαμε ότι υπήρχε τώρα μια γενιά που θα μας κοιτάξει στα μάτια και ήταν ικανή να μας ακούει και να μιλάει για εμάς , χωρίς να περιμένει την ηγεσία ή κάποια καθοδήγηση – χωρίς να σκοπεύει να διατάξει ή να υπακούσει . Η προσωπικότητα του Μάρκος δεν ήταν πλέον αναγκαία . Το επόμενο στάδιο του αγώνα των Ζαπατίστας ήταν έτοιμο .

Σύμφωνα με τις πεποιθήσεις μας και την πρακτική μας , η εξέγερση δεν χρειάζεται ηγέτες και προσωπικότητες , μεσσίες ή σωτήρες . Για να αγωνιστείς χρειάζεται μόνο να έχεις μια αίσθηση  ντροπής , έναν βαθμό αξιοπρέπειας , και πολλή οργάνωση . Τα υπόλοιπα είτε εξυπηρετούν την συλλογικότητα είτε δεν εξυπηρετούν καθόλου .

5 . Πόνος και οργή ​​. Ψίθυροι και κραυγές .

Η σιωπή του πλήθους είπε: « Περίμενε , συντρόφε . Μην φεύγεις». Αλλά ο Μάρκος δεν είχε ακόμη τελειώσει . Συνέχισε παραθέτοντας μια σειρά από νεκρούς ή εξαφαφανισμένους συντρόφους, και πολιτικούς και κοινωνικούς κρατούμενος  από την  Ατένκο , την Ostula , την Oaxaca , την Πόλη του Μεξικό , την Ιταλία ,την Τσιάπας, την Ελλάδα , την Παλαιστίνη , την Chéran , την Guerrero ,την  Morelos , την Puebla , την Chihuahua , την Sonora , την Jalisco , την Sinaloa , και τις Ηνωμένες Πολιτείες . Επίσης διαβάσε τα ονόματα των μεταναστών και των Mapuches , λέγοντας :

«Αυτή τη στιγμή, σε άλλα μέρη του Μεξικού και του κόσμου, ένας άνδρας, μια γυναίκα, ένας γκέυ, ένα αγόρι, ένα κορίτσι, ένας γέρος, μια ηλικιωμένη γυναίκα, μια μνήμη, έχει πληγεί από κοντινή απόσταση,  από ένα σύστημα που προχωρά σε αδηφάγα εγκλήματα, μαχαίρια, νεκροί, χλευασμοί, εγκατάλειψη……

Μόνο μερικά ονόματα:

Alexis Benhumea, δολοφονήθηκε στο Estado του México.
Francisco Javier Cortés, δολοφονήθηκε στο Estado του México.
Juan Vázquez Guzmán, δολοφονήθηκε στην  Chiapas.
Juan Carlos Gómez Silvano, δολοφονήθηκε στην Chiapas.
El compa Kuy, δολοφονία DF.
Carlo Giuliani, δολοφονήθηκε στην Iταλία
Aλέξης Γρηγορόπουλος, δολοφονήθηκε στην Ελλάδα.
Wajih Wajdi al-Ramahi δολοφονήθηκε σε ένα στρατόπεδο προσφύγων στην πόλη Ραμάλα της Δυτικής Όχθης. 14 ετών, πυροβολήθηκε στην πλάτη από έναν στρατιώτη του ισραηλινού στρατού, χωρίς πορείες, χωρίς διαμαρτυρίες στους δρόμους ή οτιδήποτε.,

Matías Valentín Catrileo Quezada, δολοφονήθηκε στην Χιλή .
Teodulfo Torres Soriano,  México.
Guadalupe Jerónimo y Urbano Macías,  Michoacán.
Francisco de Asís Manuel, εξαφανίστηκε από την  Santa María Ostula
Javier Martínes Robles, εξαφανιστηκε από την Santa María Ostula
Gerardo Vera Orcino, εξαφανίστηκε απο την  Santa María Ostula
Enrique Domínguez Macías, εξαφανίστηκε από την  Santa María Ostula
Martín Santos Luna, εξαφανίστηκε  Santa María Ostula
Pedro Leyva Domínguez, δολοφονήθηκε στην  Santa María Ostula.
Diego Ramírez Domínguez, δολοφονήθηκε  Santa María Ostula.
Trinidad de la Cruz Crisóstomo, δολοφονήθηκε Santa María Ostula.
Crisóforo Sánchez Reyes, δολοφονήθηκε στην  Santa María Ostula.
Teódulo Santos Girón, δολοφονήθηκε στην Santa María Ostula.
Longino Vicente Morales, εξαφανίστηκε στην  Guerrero.
Víctor Ayala Tapia, εξαφανίστηκε στην  Guerrero.
Jacinto López Díaz “El Jazi”, δολοφονήθηκε στην Puebla.
Bernardo Vázquez Sánchez, δολοφονήθηκε στην  Oaxaca
Jorge Alexis Herrera, δολοφονήθηκε στην  Guerrero.
Gabriel Echeverría, δολοφονήθηκε στην  Guerrero.
Edmundo Reyes Amaya, εξαφανίστηκε στην  Oaxaca.
Gabriel Alberto Cruz Sánchez, εξαφανίστηκε στην Oaxaca.
Juan Francisco Sicilia Ortega, δολοφονήθηκε στην  Morelos.
Ernesto Méndez Salinas, δολοφονήθηκε στην Morelos.
Alejandro Chao Barona, δολοφονήθηκε στην Morelos.
Sara Robledo, δολοφονήθηκε στην Morelos.
Juventina Villa Mojica, δολοφονήθηκε στην Guerrero.
Reynaldo Santana Villa, δολοφονήθηκε στην Guerrero.
Catarino Torres Pereda, δολοφονήθηκε στην  Oaxaca.
Bety Cariño, δολοφονήθηκε στην Oaxaca.
Jyri Jaakkola,δολοφονήθηκε στην  Oaxaca.
Sandra Luz Hernández, δολοφονήθηκε στην Sinaloa.
Marisela Escobedo Ortíz, δολοφονήθηκε στην Chihuahua.
Celedonio Monroy Prudencio, εξαφανίστηκε στην Jalisco.
Nepomuceno Moreno Nuñez, δολοφονήθηκε στην  Sonora.

” Ακόμα κι αν πιάσουν και καταδικάσουν αυτούς που σας σκότωσαν , θα βρίσκουν πάντα άλλους που θα σας στήνουν ενέδρα και θα επαναλαμβάνουν το μακάβριο χορό που τελείωσε τη ζωή σας .
Η αδικία έχει τόσα πολλά ονόματα και προκαλεί τόσες πολλές κραυγές . Και μην ξεχνάμε ότι, ενώ ένα άτομο ψιθυρίζει, κάποιο άλλο κραυγάζει. Ακούγοντάς τους θα πρέπει να ενεργοποιηθούμε, ώστε να βρούμε μια διαδρομή που μετατρέπει την αδικία σε κάτι γόνιμο. Το μόνο που χρειάζεται είναι να χαμηλώσετε το κεφάλι σας και να ανυψώσετε την καρδιά σας .

Η δικαιοσύνη που θέλουμε είναι η συνεχής και η επίμονη αναζήτηση της αλήθειας .

Πιστεύουμε ότι είναι απαραίτητο κάποιος από μας να  πεθάνει , έτσι ώστε ο Γκαλεάνο να μπορεί να ζήσει . Έτσι, έχουμε αποφασίσει ότι , σήμερα ,ο  Marcos πρέπει να πεθάνει .
Και σε αυτές τις πέτρες που έχετε αφήσει στον τάφο του , θα μάθετε να μην πουλήσετε τον εαυτό σας ,  να μην παραδοθείτε , και να μην ενδώσετε.
Στις 2:08 π.μ., δηλώνω ότι ο Εξεγερμένος Μάρκος – ο αυτοαποκαλούμενος υποδιοικητής από ανοξείδωτο χάλυβα – παύει να υφίσταται ” .

Δύο λεπτά αργότερα , μετά από κάποια χιουμοριστικά υστερόγραφα που χρησιμοποιήθηκαν για να ανυψώσουν λίγο την διάθεση , ο « Μάρκος », αποχώρησε από τη σκηνή για πάντα . Τα φώτα έσβησαν , και ένα κύμα χειροκροτημάτων ακολούθησε από το πλήθος των οπαδών του έκτου και από τις βάσεις στήριξης των Ζαπατίστας και των αγωνιστών .

Στιγμές αργότερα , η φωνή του πρώην υποδιοικητή ακούστηκε και πάλι , αλλά εκτός σκηνής, λέγοντας : « Καλημέρα σύντροφοι . Το όνομά μου είναι Γκαλεάνο . Εξεγερμένος Γκαλεάνο . Μου είπαν ότι , όταν θα ήταν να γεννηθώ και πάλι , θα ήταν συλλογικά».

***

Εξεγερμένος Γκαλεάνο.

Μεξικό Μάϊος του 2014.

https://www.youtube.com/watch?v=F9boCJEo5jk

Πηγή : parallhlografos.wordpress.com/

Ο μονοδιάστατος άνθρωπος και η αναζήτηση της κυριαρχίας στο καπιταλιστικό σύστημα

Οι θεωρητικοί της Σχολής της Φρανκφούρτης ασχολούνται με την κυριαρχία της καπιταλιστικής κοινωνίας επί των μελών της.Το καπιταλιστικό σύστημα εξαναγκάζει,τυφλώνει,χειραγωγεί τους ανθρώπους σε τρία πεδία.Αυτά είναι : ο εργαλειακός λόγος,η σύγχρονη μαζική κουλτούρα/ο μονοδιάστατος πολιτισμός και η ανάπτυξη ενός τύπου προσωπικότητας που όχι μόνο ν'αποδέχεται αλλά και  ν'αποζητά την κυριαρχία.

Οι θεωρητικοί λοιπόν αυτής της σχολής πιστεύουν ότι το κυρίαρχο πρόβλημα της κοινωνίας είναι η ενσωμάτωση του ατόμου σε αυτή κάτι που γίνεται μέσω του πολιτισμού.Οι σύγχρονες κοινωνίες αφαιρούν από τον άνθρωπο τις δημιουργικές του ικανότητες μέσω της μαζικής κουλτούρας.Σύμφωνα με τον Μαρκούζε υπάρχουν οι ψευδείς ή πλαστές ανάγκες.Αυτές συνιστούν στρέβλωση της αληθινής μας φύσης."Να αναπάυεσαι,να διασκεδάζεις,να δρας και να καταναλώνεις όπως όλοι οι άλλοι,να αγαπάς και να μισείς ό,τι αγαπούν και μισούν οι άλλοι.αυτό στο μεγαλύτερο μέρος είναι ανάγκες πλαστές" Μαρκούζε 

Έτσι η πραγματική μας ανάγκη για ελευθερία επιλογών περιχαρακώνεται από τη πλαστή ανάγκη να έχουμε στη διάθεση μας είκοσι διαφορετικά είδη απορρυπαντικών από τα οποία μπορούμε να διαλέγουμε.
Ευρύτερα η πραγματική μας ανάγκη για γνήσια επικοινωνία και ελευθερία του λόγου εκφυλίζεται από τη πλαστή ανάγκη ενός φθηνού πλουραλισμού στη πληροφόρηση με τα διάφορα συγκροτήματα τύπου να εκδίδουν πολλές,διαφορετικές αλλά εξίσου ανούσιες και κενές νοήματος εφημερίδες και περιοδικά.

Ο Αντορνο υποστηρίζει οτι το υπάρχον κοινωνικό σύστημα συνεχίζει να γεννά την οικονομική ανασφάλεια.Αυτό συμβαίνει γιατί η αίσθηση της ανασφάλειας είναι αναγκαίο επακόλουθο οποιουδήποτε συστήματος.Έτσι,επιστρατεύεται ο μαζικός πολιτισμός που παράγει υποκατάσταστα ώστε να υπάρχει μια ψευδής αλλά αποτελεσματική αίσθηση ασφάλειας.

Αυτό επιτυγχάνεται με δύο τρόπους.Ο πρώτος έχει να κάνει με τη τυποποίηση των πολιτιστικών προιόντων.Όλες οι εκφάνσεις της μαζικής κουλτούρας προβάλλουν η καθεμία με το δικό της τρόπο την αίσθηση του οικείου και του ασφαλούς.Τα διάφορα σενάρια,οι στίχοι των τραγουδιών μοιάζουν στις γενικές τους γραμμές τόσο πολύ μεταξύ τους ώστε να μπορούν να εναλλάσσονται χωρίς ουσιαστικές αλλαγές στο εκπεμπόμενο μήνυμα.Ταυτόχρονα όμως τα κατ'ουσίαν τυποποιημένα προιόντα του μαζικού πολιτισμού επικαλύπτονται μ'ένα λούστρο πλαστής ιδιαιτερότητας και μοναδικότητας,δημιουργώντας την εντύπωση ότι όντως υπάρχει ελευθερία επιλογών και πρωτοτυπία νοήματος.Έτσι έχουμε τελικά την "ελευθερία" να διαφωνούμε για το πιο λαικό σουξέ είναι κατά τη γνώμη μας καλύτερο,για το ποια ποδοσφαιρική ομάδα παίζει καλύτερα,χωρίς να συνειδητοποιούμε ότι διαφωνούμε για τετριμμένα ζητήματα,για επιφανειακές και ανούσιες διαφορές,οι οποίες δε κρύβουν παρά την ίδια γκρίζα ομοιομορφία η οποία απλά μας παρέχει την αίσθηση της ψευδούς ασφάλειας.Ο δεύτερος τρόπος είναι η καλλιέργεια μιας εξίσου ψευδούς ασφάλειας για τη δύναμη που δήθεν διαθέτουμε στη ζωή μας,για την αξία που ασκούμε στα πράγματα πχ.ζώδια.Για τους θεωρητικούς της Σχολής οι υψηλότερες μορφές τέχνης είναι περίπου αυτές που δημιουργήθηκαν το 17ο-19ο αι.Αυτά τα έργα με τη τελειότητα και την ισορροπία της μορφής τους ήταν σε θέση να παρέχουν ένα εναλλακτικό όραμα στην υπάρχουσα πραγματικότητα.Πέρα από προιόν ανθρώπινης πραγματικότητας είναι και εκφράσεις κριτικής(διπλή υπόσταση τέχνης) πχ.Μοτσαρτ.

Η κυριαρχία δεν είναι απλώς ενσωματωμένη στην όλη πολιτιστική βιομηχανία αλλά απαιτείκαι μια συγκεκριμένη οικοδόμηση της προσωπικότητας στο καπιταλιστικό σύστημα που όχι μόνο να την αποδέχεται αλλά και να την αποζητά.Στο θέμα αυτό οι θεωρητικοί της Σχολής χρησιμοποιούν κατα κόρον την ψυχαναλυτική θεωρία.
Ο Μαρκούζε χρησιμοποιεί τις γενικές αρχές της φρουδικής θεωρίας, την σεξουαλικότητα για να υποστηρίξει (ανάμεσα σε άλλα) ότι κάποιος βαθμός απώθησης και καταπίεσης είναι αναγκαίος για τη λειτουργία της κοινωνίας.Σύμφωνα με τον Φρόυντ το γεγονός ότι απωθούμε κάποια ένστικτα μας καθημερινά σημαίνει ότι ο πολιτισμός οδηγεί κατ'ανάγκη στην δυστυχία.Αν προσπαθούσαμε ωστόσο να ικανοποιούμε όλες μας τις επιθυμίες σεξουαλικές και μη όπως και όποτε αυτές εμφανίζονταν τότε ο πολιτισμός θα κατέρρε εν μια νυχτι.Είμαστε επομένως υποχρεωμένοι να πειθαρχούμε και να διαθέτουμε αυτοσυγκράτηση ούτως ώστε να υπάρχει κάποια τάξη.Για τον Φρόυντ αυτό ισχύει σε όλες τις κοινωνίες.
Ο Μαρκούζε όμως υποστηρίζει ότι η απώθηση και η καταπίεση ποικίλλουν ανάλογα με το είδος της κοινωνίας.Για παράδειγμα στα πρώιμα στάδια του καπιταλισμού τ΄απαιτούμενα επίπεδα απώθησης είναι υψηλά.Στον ώριμο όμως καπιταλισμό η δραματική ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων σημαίνει ότι τα υψηλά επίπεδα απώθησης και καταπίεσης δεν είναι πλέον απαραίτητα.Επομένως η πλεονάζουσα απώθηση που καταλέιπεται χωρίς να είναι πλεον αναγκαία για τη διατήρηση της κοινωνίας δημιουργεί εντάσεις.Οι εντάσεις αυτές μπορούν να διοχετευθούν στη προοπτική της κοινωνικής αλλαγής και στην απεργαλειοποίηση του κόσμου(το να βλέπω τον κόσμο εργαλειακά σημαίνει ότι βλέπω μόνο τα μέσα ώστε να επιτύχω τους στόχους μου,ο εργαλειακός λόγος είναι μέσο χειραγώγησης των μαζων στο καπιταλιστικό σύστημα,ένα από τα τρία στάδια που δεν ανέπτυξα).
Έτσι ο σύγχρονος άνθρωπος μπορεί να φτάσει στο σημείο ώστε ν'αντιμετωπίζει τον κόσμο όχι εργαλειακά αλλά για την ικανοποίηση και την απόλαυση που του παρέχει.Ολόκληρο το σώμα γίνεται έτσι ερωτικό,πηγή και εστία απόλαυσης.Ωστόσο το σύστημα είναι ικανό να χειραγωγεί αυτή τη τάση με σκοπό τη δική του αναπαραγωγή μέσω του μηχανισμού της καταπιεστικής μετουσίωσης.Αυτή μας πείθει να ικανοποιούμε τις επιθυμίες μας με τρόπους που να είναι χρήσιμοι στο σύστημα.
Γι'αυτό όλα τα προιόντα που διατίθενται στην αγορά σχετίζονται έμμεσα με το σεξ.Με το τρόπο αυτό η εμπορευματοποίηση του σεξ αξιοποιείται για τη συνεχή αύξηση των πωλήσεων ενώ ταυτόχρονα λειτουργεί ως υποκατάστατο της σεξουαλικής ηδονής.Είναι το καινούργιο όπιο των μαζών.Έτσι συνολικα μια δυνάμει επικίνδυνη εξέλιξη στο πεδίο των ανθρώπινων αναγκών αποβαίνει και πάλι προς όφελος του συστήματος.